Rozdział 6

            Opuściłam dom, głośno trzaskając drzwiami. Kilka wron zerwało się z pobliskiego drzewa, zrzucając przy tym kilka ton śniegu, który zalegał na gałęziach. Tak, zgadza się. Do Londynu zawitała prawdziwa zima. Nie jest to częste zjawisko jeśli weźmie się pod uwagę strefę klimatyczną, w której położona jest cała wyspa. Wystarczy jednak dodać efekt cieplarniany i bum! Dwa i pół metra śniegu napadało w trzy dni. I to na Boże Narodzenie! Ku uciesze wszystkich dzieci oraz po złości rodzicom.

           Te ostatnie dni były dla mnie istnym koszmarem. Musiałam chodzić na zajęcia bez mojej przyjaciółki. Cherry dodawała koloru każdym, nawet tym najnudniejszym wykładom. Co gorsza uczepił się mnie Niall. Nie miałam jednak serca by go od siebie odtrącać. Przez ten przeklęty śnieg biedaczek nie mógł polecieć do domu. Został uziemiony razem z Malikiem. Nie przypuszczałam, by ta wiadomość jakoś specjalnie go rozradowała. Owszem, przynajmniej nie musiał siedzieć zupełnie sam, ale Zayn to nie to samo, co prawdziwa rodzina.

               A ja mojej rodziny szczerze nienawidziłam. To właśnie dlatego opuściłam rodzinną kolację i głośno trzasnęłam drzwiami wyjściowymi. Jeśli wczoraj uważałam ojca za człowieka rozsądnego, to dzisiaj zmieniłam na ten temat zdanie. Kompletnie mu odbiło! Stwierdził, że może porzucić dobrą posadę w swojej firmie i całą rodziną wyjedziemy do Stanów. Mama dobrze się tam już gospodarzy, a ze zmianą szkoły również nie powinno być problemu. Przynajmniej w przypadku Tommy’ego. Ja bym musiała czekać na nowy rok akademicki. W tej mojej złości nie chodziło już nawet o tą przeprowadzkę, ale dlaczego nikt nawet nie zapytał mnie o zdanie! Byłam pełnoletnia, mogłam zostać w Londynie. Jakoś bym sobie poradziła. Może nawet poszukałabym pracy? Dlaczego ten ojciec w ogóle wpadł na tak głupi pomysł?! Jeszcze niedawno wypierał się wszelkich uczuć do mojej matki. Teraz wystarczyło, że pani Adams przyjechała, a on zapomniał o całej złości. Powinnam się cieszyć, ale jakoś nie mogę.

            Na dworze było jakieś minus piętnaście, a ja miałam na sobie tylko ciepłą bluzę, która nie ogrzewała mnie wystarczająco. Po dwudziestu minutach trzęsłam się z zimna jak osika. Nie chciałam wracać do domu. W pobliżu było tylko jedno miejsce, do którego mogłam zawitać na kilka godzin, by się ogrzać. Nie podobał mi się ten pomysł, ale piętnaście minut później dobijałam się do drzwi jednego z najładniejszych domów w okolicy. Po krótkiej chwili usłyszałam ciche przekleństwo, a przede mną stał Niall Horan we własnej osobie.

- Czy jesteś moim gwiazdkowym prezentem? – Zapytał, a w jego oczach dostrzegłam radosne iskierki.

- Niestety nie. Pomyślałam sobie, że zostawiliście przy wigilijnym stole puste miejsce dla niespodziewanego gościa – uśmiechnęłam się niewinnie.

         Niall może częściej był upierdliwy niż fajny, ale jako przyjaciel spisywał się wspaniale. Natychmiast wciągnął mnie do wnętrza ciepłego domu, opatulił swoją bluzą i nakazał Zaynowi przygotowanie ciepłej herbaty z sokiem malinowym. Blondyn posadził mnie na kanapie w salonie. Zorientowałam się, iż na ich kolację wigilijną składała się mrożona pizza oraz frytki. Ciekawe zestawienie, którego powinnam spodziewać się po dwóch samotnych facetach. Nie umknął mojej uwadze również fakt, iż pod choinką stała butelka whisky.

- Czyś ty zwariowała! Wychodzić w samej bluzie, jak na dworze mróz!

- Niall, daruj sobie te kazania – uśmiechnęłam się do chłopaka. – Jak bym nie miała powodu, to bym nie przyszła do was.

- Więc o co chodzi? – Zapytał Zayn przynosząc z kuchni trzy szklanki oraz butelkę Coca Coli. Horan posłał mu pytające spojrzenie. Miał przynieść gorącą herbatę, a nie to. – Alkohol szybciej postawi Mel na nogi. A poza tym już mieliśmy zaczynać nasze świętowanie.

           Czułam jak mój telefon w kieszeni wibruje. Pierwsze dziesięć połączeń zignorowałam. Jedenaste odebrałam tylko po to, by oznajmić, iż mają się o mnie nie martwić i do domu wrócę później. A może nawet dużo później. Chciałam zatopić swoje smutki w szklance wypełnionej napojem gazowanym wraz z whisky. Chociaż niekoniecznie za tym trunkiem przepadałam. Poza tym już czułam, że będę mieć przeogromnego kaca. Dobrze, że nie moralnego. Z tym byłoby znacznie trudniej sobie poradzić.

          Po drugiej szklance zaczęło mi się lekko kręcić w głowie. Mimo tego poprosiłam Zayna, by znów przygotował dla mnie drinka. Po jego minie domyśliłam się, że powinnam przystopować, ale nie miałam najmniejszego zamiaru.

- No bo jak oni mogli podjąć taką decyzję, nie pytając mnie o zgodę?! – Krzyknęłam czując, że za chwilę się rozpłaczę. Nie byłam już wściekła. To co czułam określiłabym raczej jako bezsilność. Nie ważne co bym wymyśliła: rodzice nigdy się nie zgodzą, bym bez nich została w Anglii. – Poza tym nie rozumiem od kiedy oni tak dobrze się dogadują. Jeszcze dwa tygodnie temu ojciec powtarzał, jak bardzo nie chce mieć nic wspólnego z moją matką.

- Nie możesz wyjechać – oznajmił rozpaczliwym tonem Niall. – Bez ciebie moje życie nie ma sensu.

- Rzeczywiście Niall, twoje problemy są w tej chwili najważniejsze – mruknął Malik, otaczając mnie ramieniem. – Ale w jednym masz rację: nie pozwolimy Mel wyjechać.

      Uśmiechnęłam się nieznacznie. Może przez ostatnie dni ich unikałam. Nie chciałam mieć nic wspólnego z One Direction. Na uczelni oczywiście nie byłam w ostatnie od tego uciec. Co chwila jakaś dziewczyna pokazywała mnie palcem mówiąc, że jestem tą od Louisa. Zwyczajnie znosiłam to wszystko w milczeniu. Pomagały mi również wiadomości od Cherry. Siedząc w Paryżu obserwowała plotkarskie portale. Widziała zdjęcia z bankietu. Czytała również artykuł o niewiernym Tomlinsonie, który lubi zabawiać się z innymi dziewczynami za moimi plecami. Przy okazji cały świat już chyba wiedział jak się nazywa ta tajemnicza wybranka Louisa. Wystarczyło wpisać w google Melissa Adams, a wyskakiwało kilka stron, na których byłam głównym obiektem żartów. Tylko raz odważyłam się przeczytać te komentarze. Przez kolejnych kilka godzin leżałam na łóżku i płakałam.

- Chyba powinnam wrócić do siebie – wyszeptałam, gdy zegar wybił północ. – Dzięki za wszystko.

- Hej, Mel. Jeśli nie chcesz konfrontować się dzisiaj z rodzicami, to zawsze możesz przenocować u nas – zaproponował Malik. – Sypialnia Hazzy jest wolna. Bo domyślam się, że pokój Louisa odpada.

      Podziękowałam mulatowi. Wysłałam ojcu wiadomość, że nie wracam na noc. Natychmiast oddzwonił, ale zdecydowałam się nie odbierać. Wdawanie się w dyskusje nie miało w tej chwili sensu. Potrzebowałam czasu, by to wszystko przemyśleć. Jedna noc zdecydowanie nie wystarczy, a rodzice chcieli już za trzy dni być w Stanach. Skąd ten pośpiech? Dlaczego mam podporządkowywać się woli matki, która tak nagle przypomniała sobie o naszym istnieniu?

- Nie martw się, jeśli zajdzie taka potrzeba, to możesz się do nas przeprowadzić – w oczach Horana dostrzegłam znajomy błysk. Coś wymyślił. – Twoi rodzice nie wiedzą przecież, że ten układ z Louisem to tak tylko… w ramach wdzięczności. Zawsze możesz im powiedzieć coś w stylu: zostaję tutaj, gdzie miłość mojego życia.

- To nie wypali. Znam swoich rodziców – spuściłam głowę. – Jakoś będę musiała sobie z tym poradzić.

- Oszukujesz samą siebie, wiesz?

           Niall chwycił moją dłoń i zmusił, bym spojrzała w jego oczy. Te błękitne spojrzenie uspokajało, a przy okazji dodawało otuchy. To śmieszne, że Niall Horan sprawił, iż poczułam się lepiej. Kątem oka zerknęłam na nadproże, które prowadziło do salonu. Powieszona została tam gałązka jemioły. I mogę następny krok tłumaczyć spożytym alkoholem oraz brakiem rozsądnego Zayna:

- Chodź – pociągnęłam Horana za rękę w stronę jemioły. – Nie mam dla ciebie prezentu, ale to powinno wystarczyć.

           Wspięłam się na palce i nieśmiało musnęłam wargi blondyna. Z początku był mocno zaskoczony, ale po chwili już wpił się w moje usta z zachłannością. Musiałam przyznać, że smakował wyśmienicie. Coś jak truskawkowe żelki. Uśmiechnęłam się w duchu na tą myśl. Jeszcze większym zaskoczeniem był dla mnie fakt, iż Horan cudownie całował. Delikatnie, z czułością, ale i namiętnością. Zdawał sobie sprawę, jak dobry w tym jest oraz jaką przyjemność sprawiają mi te pocałunki.

            Odsunęliśmy się od siebie, by zaczerpnąć tchu.

- To najlepszy gwiazdkowy prezent, jaki dostałem – uśmiechnął się, zakładając kilka niesfornych kosmyków za moje ucho. Nachylił się, by ponownie musnąć moje usta. – Dobranoc.

- Dobranoc – wyszeptałam, gdy Horan już dawno wbiegł po schodach na piętro.

_______________________________________________________
Jako, że brak mi silnej woli: jest rozdział szósty. Ale z dodaniem kolejnego na serio będę czekać tydzień. W ogóle nowe rozdziały tutaj będą pojawiać się co środę. Tak przynajmniej nie będzie mnie korcić :)

Dziękuję za komentarze! Chciałabym Was również zaprosić do przeczytania prologu na Nie Zawiedź Mnie. Liczę na szczere opinie.