Rozdział 8

            Pożegnanie z rodzicami było krótkie. Podobnie z resztą, jak z bratem. To śmieszne, ale w ogóle nie czułam się do nich przywiązana. Po prostu byli. Łączyły nas więzy krwi i tyle. W pewnym sensie nawet się cieszyłam, że w końcu nie będę musiała liczyć się z ich zdaniem. Polecieli sobie do tych przeklętych Stanów. I dobrze! Nie są mi tutaj potrzebni. Dam sobie radę sama. Chociaż przyznać muszę, że do przeprowadzki potrzebowałam pomocy Cherry oraz Louisa, który postanowił wczuć się w rolę troskliwego chłopaka.

            W sylwestrowy poranek postawiłam najpierw zapoznać się z najnowszymi plotkami. Czytanie na swój własny temat stało się nawet zabawne. Tym razem nagłówki mówiły o tym, że postanowiłam zamieszkać razem z Lou. Wielu zadawało sobie pytanie, czy to przypadkiem nie jest za szybko. Ogłosiliśmy, że jesteśmy razem dopiero trzy tygodnie temu. Szybko napisałam na Twitterze, że to wszystko wygląda zupełnie inaczej, niż przedstawia prasa. Wyjazd rodziców, dom sprzedany, gdzieś mieszkać muszę. Nie chodzi więc o to, że się spieszymy. O nie, to zdecydowanie nie to! Chociaż ta przeprowadzka mocno utrudni zaaranżowanie rozstania. Chociaż…

            O mały włos nie oplułam monitora płatkami z mlekiem, gdzie jakaś dziewczyna zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem nie jestem w ciąży. Nie no, to przecież totalnie nie trzyma się kupy! Przecież ja nie chcę złapać Louisa na dziecko. Ba, ja już nawet nie chcę z nim być. Pomińmy nawet fakt, iż nie jest to prawdziwy związek. Matko, ale moje życie jest skomplikowane.

- Dzień dobry – zapiał radośnie Niall nad moim uchem. Tym razem płatki z mlekiem nie pozostały grzecznie w misce.

- Niall, mój laptop!

            Chwyciłam szybko ścierkę i próbowałam uratować urządzenie. Niewiele to pomogło. Doszło chyba do jakiegoś zwarcia. Mój ukochany laptop, na którym miałam wszystkie materiały do nauki na egzaminy, padł. Nie przypuszczałam nawet, by był sens oddawać go do naprawy. Zacisnęłam mocno zęby, licząc do dziesięciu. Niall może był uroczy. Nie zmieniało to jednak faktu, iż miałam ochotę go zabić.

- Ty…! – Wycelowałam w Horana palec wskazujący. Blondyn pisnął cicho, cofając się do tyłu. Drogę ucieczki odcinała mu lodówka. – Ty…

- Hej, a co tu się dzieje?

            Do kuchni wkroczył uradowany Louis. Cmoknął mnie w policzek, odsunął Nialla i wyciągnął z lodówki serek waniliowy. Odwrócił się. Spojrzał najpierw na mnie, dopiero później na laptopa oraz plamę po mleku na podłodze. Koleś nawet potrafi kojarzyć fakty. A to niespodzianka!

- Spokojnie Mel – Tomlinson położył dłoń na moim ramieniu. – Niall odkupi tobie laptopa.

- Ja co?! Nie moja wina, że je nad komputerem i nie potrafi panować nad swoimi odruchami.

- Przeginasz – warknęłam, w dalszym ciągu mierząc Horana wściekłym spojrzeniem. – Gdybyś mi nie wrzasnął do ucha, to pewnie bym teraz nie musiała się wkurzać.

- Chciałem się tylko przywitać!

- Trzeba to było zrobić w inny sposób!

- Hej, hej. Spokojnie – teraz Louis musiał wkroczyć między naszą dwójkę, gdyż o mały włos nie doszło do rękoczynów. – Niall, odkupisz jej tego laptopa. Ty, Mel, posprzątasz ten bałagan. Koniec rozmowy.

            Tak, to była nasza druga, poważna kłótnia od czasu, gdy się przeprowadziłam. Warto wspomnieć, że to był mój drugi dzień tutaj. Nic dziwnego, że Louis był zmęczony pilnowaniem nas. Chociaż przyznać muszę, iż trochę cieszyłam się z takiego obrotu spraw. Wszystko było między nami jak dawniej. Znów nie mogliśmy przebywać w jednym pomieszczeniu dłużej niż pięć minut. Moje problemy same zaczęły się rozwiązywać.  A taką przynajmniej miałam nadzieję. Przez krótką chwilę… Przez jeden, krótki moment…

            Chwyciłam szmatkę, by zetrzeć warstwę mleka, która zalegała na podłodze. Schyliłam się, by po krótkiej chwili stać na krześle i nie mogąc się wysłowić. Niall patrzył na mnie ironicznie. Jego usta zdobił uśmiech.

- Co jest?

- P… pająk – wyszeptałam wskazując miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą widziałam tego ośmionogiego potwora. – Zabij go!

            Horan schylił się, ponownie uśmiechnął i zdeptał to małe, pewnie niczemu winne, stworzonko. Zerknęłam niepewnie pod stół. Byłam święcie przekonana, że jest tam kolejny potwór, który czeka na mnie. Poprosiłam blondyna by upewnił się, iż nie ma kolejnego pająka. Ten tylko się zaśmiał i podszedł do mnie.

- Nie bądź taką panikarą – podał dłoń, by pomóc mi zejść z krzesła. Zawahałam się. – Spokojnie, jakby co, to ciebie obronię.

            Zeskoczyłam z krzesła, lądując tuż przy Niallerze. Kiedy tak uroczo się uśmiechał, natychmiast zapominałam o problemach. Już żaden pająk nie był mi straszny. Miałam przy sobie rycerza w lśniącej zbroi.

- Dziękuję – wspięłam się na palce, by objąć szyję chłopaka. Czułam, jak szybko bije jego serce. Westchnął ciężko.

- Mel, ja… - chciał coś powiedzieć, ale w tej chwili w kuchni pojawił się Zayn „Głos Rozsądku” Malik. Spiorunował Horana spojrzeniem, który opuścił pomieszczenie ze spuszczoną głową. No pięknie! Wygląda na to, że sama nie wiem czego chcę. Najpierw mówię, że Niall mnie wkurza i nic dla mnie nie znaczy, by po chwili przytulać się do niego. Tak, chciałam by znów mnie pocałował!

            Posprzątałam w kuchni, zabrałam niedziałającego laptopa i udałam się do swojego pokoju. Należał on jeszcze kilka dni temu do Nialla, który zgodził się przenieść do Louisa. Miałam tutaj do swojej dyspozycji ogromne, wygodne łóżko, dużą szafę z lustrem oraz biurko. Pod ścianą stały kartony, w których znajdowały się moje rzeczy. Nie chciałam się rozpakowywać. Nie przypuszczałam nawet, bym została tu na dłużej. Rodzicom przecież nie podobał się pomysł, iż będę mieszkać z piątką napalonych nastolatków. Nawet czarujący uśmiech Louisa niewiele w tej kwestii pomagał. Byłam prawie pewna, że za kilka dni zadzwoni do mnie ojciec oznajmiając, iż wynajął specjalnie dla mnie mieszkanie.

            Rzuciłam się na łóżko. Ostatni raz spróbowałam włączyć laptopa. Nic z tego. Musiałam polegać jedynie na swoim telefonie. Zalogowałam się na Twitterze. Od jakiegoś czasu pełniłam funkcję łącznika między zespołem, a fankami. Lubiły czytać moje wpisy. Starałam się jednak nie poruszać sfery prywatnej muzyków.

            Zerknęłam szybko na ilość osób, która mnie obserwuje. Już pięć tysięcy. Nie ma co – szybko poszło. Dwa dni temu było tych obserwatorów dwa razy mniej. Uśmiechnęłam się delikatnie. Napisałam szybko o Horanie Niszczycielu. Poprosiłam również, by chętne osoby podzieliły się ze mną pomysłami na spędzenie sylwestrowego wieczora.

- Niall, ile… - do mojego pokoju wparował Harry. – Oj sorry. Ciągle zapominam, że to już nie jest jego pokój.

            Przewróciłam się na brzuch, by zerknąć na kędzierzawego.

- Nic się nie stało – posłałam chłopakowi ciepły uśmiech. – Miło, że czasem ktoś do mnie wpadnie.

- Trzeba było mówić wcześniej, że czujesz się samotna – puścił do mnie oczko. – Ale to niestety nie jest odpowiedni moment. Muszę udusić Nialla.

- Będziesz już drugą osobą tego dnia, która pragnie dokonać na nim mordu – zaśmiałam się cicho. Widząc pytające spojrzenie Harry’ego pospieszyłam z wyjaśnieniami. – Zalał mlekiem mojego laptopa. Jestem teraz pozbawiona notatek, czata oraz innych rzeczy, których nie mogę mieć na telefonie. Fajna sprawa, nie?

- Cały Horan – Styles wzruszył ramionami. – Wybacz, ale spieszę się. Mam podjechać po Amelie i…

- Tak, wiem: udusić Nialla. Spoko, nie przejmuj się.

            Kolejne godziny spędziłam na czytaniu książki. Wszyscy byli czymś zajęci. Chciałam wziąć udział w przygotowaniach do imprezy, ale zostałam od tego odwołana. Podobno nie wolno mi się przemęczać, jestem gościem honorowym i tak dalej. Dopiero koło osiemnastej zabrałam się za przyszykowanie własnej osoby. Najpierw odprężająca kąpiel z pianą oraz olejkami eterycznymi. Później makijaż, który bez Cherry był trudny do zrobienia. Ona przecież była specjalistką od urody. Mi zazwyczaj było wszystko jedno. Nałożenie podkładu zajęło mi piętnaście minut. Rzęsy pociągnęłam tuszem, a eyelinerem zrobiłam kreski, które miały podkreślić piękno moich bursztynowych oczu. Dobranie bielizny było dla mnie znacznie większym problemem. W końcu stanęło na czarnym, koronkowym staniku oraz bokserkach do kompletu. Na nogi wciągnęłam czarne pończochy samonośne, które również zakończone były koronką. Wcisnęłam się w sukienkę, ale powstał problem z zapięciem. Wyginałam się, ale niewiele pomogło. Zrezygnowana postanowiłam poczekać na Cherry, która miała zjawić się lada chwila. Nie powinno więc nikogo dziwić, że gdy rozległo się pukanie do drzwi, bez wahania krzyknęłam „proszę!”.

- Mel możesz…

            W lustrzanym odbiciu dostrzegłam zaskoczonego Louisa. Uśmiechnęłam się delikatnie. Miło wiedzieć, że jednak podobam się facetom.

- To najpierw ty możesz mi pomóc.

            Odgarnęłam blond kosmyki z pleców. Louis podszedł niepewnie. Przez krótką chwilę widziałam, jak taksuje wzrokiem moją sylwetkę. Na moje policzki wstąpił rumieniec, gdy poczułam, jak delikatnie muska palcami moją skórę. Bez problemu uporał się z zamkiem. Myślałam, że odejdzie. Zamiast tego zaczął wodzić palcem po moim ramieniu.

- Gdybym wiedział, że nie można nic do ciebie nie czuć, to w życiu bym nie prosił o tą drobną przysługę – wyszeptał Tomlinson, a jego ręce oplotły moją talię. – Jesteś cudowna.

- Lou – tylko tyle byłam w stanie wyszeptać, gdy wodził nosem po skórze na mojej szyi. Przymknęłam powieki. Kogo ja chciałam oszukać? Zmieniałam obiekt swoich zainteresowań co chwilę. Lou, Niall, Lou. Idzie się pogubić. Zaczynałam mieć serdecznie dość tych miłosnych rozterek oraz mojego głupiego serca, które już dawno wygrało walkę z rozumem. Mówiło mi ono teraz, że trudno będzie się zdecydować na jednego. Louis był ode mnie starszy, bardziej doświadczony. Niall natomiast urzekał mnie swoją bezradnością, humorem oraz uśmiechem. A gdyby tak połączyć ich w jedno? To byłby facet idealny.

- Przestań – odsunęłam się od Louisa w chwili, gdy zaczął muskać wargami moje ramiona. – Louis, daj spokój. Dlaczego za wszelką cenę chcesz odebrać mnie innym facetom?

- Bo powinnaś być tylko moja – odpowiedział z rozbrajającym uśmiechem. – Daj spokój. I tak jesteś moją dziewczyną. Cały świat o tym wie.

- To miał być układ na jeden wieczór – jęknęłam bezradnie czując, że za chwilę mogę się rozpłakać. – Wyleczyłam się z uczucia do ciebie. Nie niszcz tego.

- Więc na którego się zdecydujesz, hm? – Tomlinson skrzyżował ręce na klatce piersiowej. – Ja, Niall, czy może…

- Cicho bądź!

- Trafiłem w czuły punkt – ten uśmiech samozadowolenia był irytujący. – Melisso, ja będę o ciebie walczyć. Nie ważne z kim.

            Odwrócił się na pięcie i wyszedł. Zostałam sama z własnymi myślami. Nie rozpłakałam się. Za dużo czasu zajęło mi robienie makijażu. Wzięłam kilka głębokich wdechów, użyłam ulubione perfumy i zeszłam na dół.

_______________________________________________________
Kolejny rozdział oddaję w Wasze rączki :) Ponownie dziękuję za wszystkie komentarze.

Dzisiaj tak właściwie nie za bardzo wiem co napisać, bo jestem wykończona pogodą... W takim razie do środy, kiedy to pojawi się kolejny rozdział!

Buziaki :*