Rozdział 13

            O dziwo nie zastałam Zayna z Cherry. Byłam prawie pewna, że ta dwójka zabawia się właśnie w jego pokoju. No cóż. Jeśli będą z tego dzieci, to ja nie mam najmniejszego zamiaru się nimi zajmować. Chociaż małe Zayniątka mogą być całkiem słodkie. Nie! Stop! Nie będę sprawiać roli niańki, gdy rodzice będą chcieli się zabawić. Chwyciłam swój telefon. Miałam pięć nieodebranych połączeń od ojca oraz wiadomość od brata. Jakimś cudem rodzice dowiedzieli się, że poleciałam do Paryża na koncert. Czyżby jednak śledzili portale plotkarskie? Tak, to zdecydowanie w stylu mojej matki. Właściwie w jej przypadku wszystko przecież jest możliwe.

            Chwyciłam beżową narzutę z łóżka, opatuliłam się nią szczelnie i wyszłam na balkon. Ujemna temperatura wcale mi nie przeszkadzała. Rozkoszowałam się widokiem Paryża pogrążonego w ciemnościach. Kątem oka dostrzegłam paczkę papierosów, które pozostawić musiał Zayn. Niewiele myśląc ujęłam wargami filtr i odpaliłam drugi koniec. Gryzący dym wypełnił moje płuca. To nie był mój pierwszy raz. Uściślając: rok temu rzuciłam palenie. Myślałam, że już ten etap mam za sobą. A jednak prawie pełna paczka kusiła. Po pierwszym był kolejny. Gdyby nie zawroty głowy, zapewne byłabym winna Malikowi całą paczkę.

            Powoli wypuściłam z płuc ostatni obłoczek nikotynowego dymu. Musiałam zadzwonić do rodziców, by wszystko im wytłumaczyć. Tak właściwie to nie miałam zielonego pojęcia co im powiem. Zbyt wiele i tak nie mogli mi zrobić na odległość. Ale jak mogłam się spodziewać: pierwsze dwie minuty ojciec wypominał jaka to jestem nieodpowiedzialna. Później mogłam dojść do głosu. Nie przypuszczałam nawet jak bardzo za nim tęsknię. Zwyczajnie się rozkleiłam. Przepraszałam, że nie siedzę grzecznie w Londynie i nie jestem tą idealną córeczką, którą ojciec tak bardzo chciał mieć. Po krótkiej chwili milczenia padła propozycja bym jednak przyleciała do Miami. Na miejscowym uniwersytecie mogłabym kontynuować naukę od drugiego roku. Ojciec już się rozeznał w temacie. Musiałam tylko mieć średnią powyżej czterech. To nie powinien być problem, a w obecnych okolicznościach propozycja wydawała się bardzo kusząca.

- Tutaj jesteś – do moich myśli wkradł się głos Nialla. Blondyn stał oparty o balkonową balustradę. – Harry się o ciebie martwi i bardzo by chciał razem z tobą porozmawiać.

- W tej chwili chcę być sama – odpowiedziałam nie zaszczycając blondyna nawet przelotnym spojrzeniem.

            Horan przyciągnął do siebie krzesło, ustawił je naprzeciwko mnie i zajął miejsce. Podciągnęłam kolana po samą brodę. Miałam nadzieję, że w tych ciemnościach nie zauważy rozmazanego makijażu oraz łez, które w dalszym ciągu powoli spływały po policzkach. Zarzucił sobie część mojej narzuty na nogi. Trwaliśmy w milczeniu przez jakieś pięć minut.

- Co się dzieje?

- Niall – jęknęłam cicho. – Zostaw mnie. To wszystko nie ma sensu, rozumiesz? Ty mnie kochasz, ale ja nigdy nie obdarzę ciebie tak silnym uczuciem.

- Słyszę słowa, ale nie rozumiem dlaczego nie patrzysz mi w oczy – jego głos był opanowany. Zupełnie tak, jakby się nie przejął. – Melissa, ty nie pasujesz do Louisa. On chce zdobyć kolejne trofeum…

- Przestań – warknęłam, gdy chwycił moją dłoń. – Podejmuję taką, a nie inną decyzję. Wybieram Louisa i robię to dla ciebie, rozumiesz?

- No właśnie nie chwytam.

- Louis nie cofnie się przed niczym. Jeśli zdecyduję się na ciebie… - urwałam, a przed oczami znów miałam scenę z mojego koszmaru. – Louis z chęcią zrobiłby wszystko, aby ciebie zgnębić. Niech wszystko będzie takim, jak jeszcze przed Bożym Narodzeniem.

            Wiedziałam, że proszę Horana o wiele. Nie mogłam odmówić, gdy poprosił mnie o ostatni pocałunek. Znów posmakowałam jego słodkich warg. Był delikatny. Kiedy wplótł palce w moje włosy, poczułam falę dreszczy rozchodzących się po całym ciele. Z każdą chwilą nasze wzajemne pożądanie rosło. Blondyn wziął mnie na ręce, zaniósł do pokoju i ułożył na moim łóżku.

- Och, czyżbym wam przeszkadzał? – Ironiczny ton Louisa sprawił, iż cała magia chwili prysnęła.

- Ja… ja właśnie tłumaczyłam Niallowi, że to nie z nim chcę być – zabrzmiało to głupio, ale nic innego nie przyszło mi do głowy. A przecież jakoś musiałam się wytłumaczyć!

- Wybrałaś świetny sposób – prychnął, chwytając Horana za kołnierz koszuli. – A my to sobie wyjaśnimy później – oznajmił, wyrzucając blondyna za drzwi.

            Przeniosłam się do pozycji siedzącej. Znów miałam ochotę się rozpłakać. To wszystko było zdecydowanie ponad moje siły. Powinnam teraz być w Londynie i zakuwać do tych pieprzonych egzaminów! Jeszcze lepiej by było, gdybym siedziała z rodzicami z Miami. Nie wdepnęłabym w to całe bagno.

- Louis nie rób Niallowi krzywdy – wyszeptałam. – Ja na serio powiedziałam, że zgadzam się tylko na układ sprzed świąt.

- Melisso, ty się mnie boisz? – W oczach Tomlinsona dostrzegłam prawdziwe zaskoczenie. – Przecież w życiu bym nie skrzywdził ciebie, ani mojego przyjaciela. Jesteś dla mnie ważna. Podobnie jak zespół. Nie chcę niczego rozwalać. Jeśli wolisz Nialla, to muszę pokornie usunąć się w cień.

- Ale… - teraz to już zupełnie się pogubiłam. – Boję się, że nie czuję do Niallera tego, co czuję, albo kiedyś czułam, do ciebie.

- W takim razie niech wszystko pozostanie tak, jak jest – Tomlinson przysiadł w nogach mojego łóżka. – Powiedziałem, że chcę do ciebie walczyć. Nie będę jednak dążyć do celu po trupach. To nie jest do mnie podobne, chociaż wszyscy chyba tak uważają.

            Wzdrygnęłam się na to porównanie. Wszystko przez ten koszmar sprzed kilku dni. Louis nie był taki zły. Nie miałam zielonego pojęcia, dlaczego w ogóle miałam go za kogoś takiego? Przecież Tomlinson był kochany. A przynajmniej przez większość czasu. To ja byłam dla niego niemiła zupełnie bez powodu. Miałam za co przepraszać. Na razie potrzebowałam czasu, by to wszystko sobie ułożyć na spokojnie w głowie.

- Ty nie powinieneś już spać? – Zapytałam z uprzejmym uśmiechem. – Jutro macie koncert.

- Nie sądzisz chyba, że koncert będzie dla mnie ważniejszy od ciebie – przysunął się bliżej. Mogłam teraz patrzeć w jego śliczne tęczówki z odległości kilkunastu centymetrów. – Przepraszam jeśli zrobiłem coś nie tak. Problem w tym, że kiedy zobaczyłem jak Niall do ciebie startuje zrozumiałem, że Annie była tylko słabą wersją ciebie.

            Skrzywiłam się. Była dziewczyna Louisa była całkiem w porządku. Nie leciała na jego kasę, ale rozstali się przez sławę. Chciała mieć go dla siebie częściej. Mój grymas nie był spowodowany tylko wspomnieniem dziewczyny. Podjęłam przecież już decyzję o wyjeździe do Miami. Ojciec się ucieszył. Nawet od brata dostałam wiadomość, że fajnie będzie mieć starszą siostrzyczkę przy sobie. Na razie jednak nie chciałam psuć Louisowi humoru.

- Lepiej pójdę już spać zanim Will zacznie nas szukać – Tomlinson podniósł się z mojego łóżka. – Dobranoc.

            Nie podszedł, by delikatnie musnąć moje wargi. Byłam mu za to wdzięczna. Wyczuł, że potrzebuję trochę czasu. Wiadomość, iż dałam sobie spokój z Horanem musiała go uspokoić.           

            Będąc pod prysznicem uśmiechałam się do siebie. Wszystko powoli zaczynało się układać. Znów z Niallerem będziemy na siebie wiecznie obrażeni. Louis był moim chłopakiem i żadne z nas nie chciało tego zmieniać. Pozostawała jeszcze tylko kwestia Stylesa. Czułam, że nie będzie mi łatwo wybaczyć. Jak tylko domyślił się z kim pisze, natychmiast powinien przestać ukrywać swoją tożsamość. Postąpił nie fair. I gdyby zwlekał z tym tydzień, może trochę więcej, to pewnie bym się nie pogniewała. On jednak miał miesiąc! Panie Styles – będziemy musieli poważnie porozmawiać.

            Kiedy opuściłam łazienkę, zastałam Cherry przed moim laptopem. Wyglądała na szczęśliwą. Przywołała mnie ręką. Ostatni raz przejechałam ręcznikiem po wilgotnych włosach i rzuciłam go na oparcie krzesła.

- Zobacz – obróciła monitor w moją stronę. Dopiero po chwili zdałam sobie, że patrzę na Twittera przyjaciółki. Zamiast Holmes, przy jej imieniu widniało nazwisko Zayna. No proszę. Oficjalne przedstawienie na profilu społecznościowym. Od czegoś trzeba przecież zacząć. – Ale to nie wszystko.

            Kiedy przełączyła na oficjalny profil Zayna, moim oczom ukazał się najnowszy wpis wraz ze zdjęciem: Razem ze swoją dziewczyną nie możemy doczekać się jutrzejszego koncertu. Fotografia przedstawiała uśmiechniętą Cherry oraz wpatrzonego w nią Malika. Zerknęłam szybko na komentarze. Wszyscy życzyli im szczęścia. No, może dwa wpisy nie były pochlebne. Tym jednak nie warto było się przejmować.

- Jestem dumna z waszej dwójki – zaśmiałam się cicho. – A teraz idź spać. Jutro czeka nas ciężki dzień.

_______________________________________________________

I jak wrażenia? Przypominam również, że osoby chcące otrzymywać powiadomienia powinny zajrzeć do zakładki Informed.