Rozdział 24

            Poprzedni dzień był jeszcze gorszy od pozostałych. Nawet nie wychyliłam nosa ze swojego pokoju. Gdyby nie Tommy, to pewnie bym nawet nie zjadła śniadania, obiadu, czy kolacji. Rodzice już dawno przestali się przejmować moim zachowaniem. Według matki oczywiście byłam sama sobie winna. Niepotrzebnie pozwoliłam Ethanowi odprowadzić się do domu. No przecież! Lepiej żeby ktoś mnie napadł lub żebym wpadła pod koła jakiegoś samochodu. Ojciec natomiast był zawalony nową pracą. Z domu wychodził wczesnym rankiem i wracał późnym wieczorem. Tak więc praktycznie nikogo nie obchodził fakt, że usycham z tęsknoty, a do tego moje notowania w oczach fanek One Direction w dalszym ciągu oscylowały na granicy nienawiści. Na portale społecznościowe nawet nie chciałam wchodzić. Każde złe słowo powodowało kolejne załamanie. Straciłam nawet ochotę na rozmowy z chłopakami, czy Cherry.

            Przewróciłam się na drugi bok czując, że ktoś siada na moim łóżku. Byłam święcie przekonana, że to Tommy. On naprawdę się o mnie martwił, czym sprawił mi bardzo miłą niespodziankę. Mimo wszystko nie chciałam mu tłumaczyć dlaczego kolejny dzień planuję spędzić w łóżku. Niestety nie był w stanie wszystkiego pojąć.

- Dzień dobry kochanie – do mojego zaspanego umysłu dotarł głos Louisa. Zerwałam się z miejsca, napotykając rozbawione spojrzenie mojego chłopaka. Pisnęłam głośno i objęłam jego szyję. – Wszystkiego najlepszego w dniu urodzin!

- Urodzin?

- No nie mów, że zapomniałaś – Louis delikatnie musnął moje wargi swoimi. Mój świat znów był kompletny. – Dzisiaj są twoje urodziny. Dwudzieste.

            Spojrzałam na ogromny kalendarz z One Direction. Nie to żebym sama go sobie wybrała, ale skoro już taki dostałam, to postanowiłam z niego korzystać. Rzeczywiście był ostatni dzień lipca – moje urodziny. Jak mogłam o nich zapomnieć? Ach, no tak! Przez ostatnie dni myślałam tylko o tych negatywnych słowach pod moim adresem.

- Ubieraj się, bo dzisiejszy dzień spędzamy tylko we dwoje – Tomlinson rzucił we mnie sukienką, której z całą pewnością nie miałam jeszcze w swojej garderobie. – Czekam na ciebie na dole – cmoknął czubek mojego nosa i opuścił pokój.

            Ogarnięcie się zajęło mi niecałą godzinę. Wzięłam prysznic. We włosy wtarłam chyba pół buteleczki mojej ulubionej odżywki. Chciałam dobrze się prezentować w obecności Louisa. Skoro te fanki mnie nienawidzą, to niech do kompletu dojdzie zazdrość. Sukienka od mojego chłopaka pasowała doskonale. Zapinana z przodu, sięgająca do połowy uda. Dobrałam do niej czarne koturny mając nadzieję, że w ramach świętowania moich urodzin Louis nie zaplanował spaceru. W takich butach raczej bym daleko nie zaszła. Jeszcze tylko kilka pociągnięć tuszem do rzęs i byłam gotowa.

            Zastałam Louisa w salonie. Pogrążony w rozmowie z moją mamą nawet nie odnotował mojego przybycia. Opowiadał jej o trasie koncertowej. Po surowym spojrzeniu rodzicielki wywnioskowałam jedno: wolałaby żeby nasz związek się rozpadł. Nie spędzałabym samotnie każdego wieczoru. Nie musiałabym się również przejmować tym, co ludzie mówią na mój temat. Kiedyś pani Adams była oczarowana Louisem. Wiele się zmieniło przez ostatni miesiąc.

            Chrząknęłam cicho.

- Melissa, wyglądasz ślicznie – mama posłała mi radosny uśmiech. – Mam nadzieję, Louis, że moja córka nie będzie dzisiaj przez ciebie płakać.

- Obiecuję, że dzisiaj będzie się tylko uśmiechać – Lou  chwycił moją dłoń podczas, gdy ja piorunowałam matką wściekłym spojrzeniem. – Pragnę ostrzec, że odstawię Melissę do domu dopiero jutro.

- Jest dorosła. Nie mogę jej niczego zabronić.

            Och, serio?! Mamo, błagam. Znam ciebie aż za dobrze. Na końcu języka z całą pewnością miała uwagę o nieodpowiedzialnym zachowaniu nastolatek w obecnych czasach. Nic nie wspomniała również o ewentualnym niańczeniu przyszłego Tomlinsona. W życiu bym jej nie zostawiła swojego dziecka! Ta kobieta nie wahała się porzucić mnie i Tommy’ego. O wnuka pewnie jeszcze mniej by się troszczyła. W przeciwieństwie do ojca, który poprosił mnie, bym zaczęła myśleć o potomstwie nie wcześniej niż po ukończeniu dwudziestego piątego roku życia. Nisko postawił poprzeczkę.

            Opuściliśmy dom. Na podjeździe zauważyłam białego Mustanga. Spojrzałam pytająco na Tomlinsona. Prawo jazdy miał, ale byłam przekonana, że poruszanie się po Anglii było dla niego znacznie łatwiejsze… i bezpieczniejsze. No ale skoro ktoś wypożyczył mu tak drogi samochód, to nie mogło być aż tak źle.

- Gdzie jedziemy? – Zapytałam, zajmując miejsce pasażera. Lou obdarzył mnie jedynie tajemniczym spojrzeniem. Jak się uprze, to będzie milczał jak zaklęty. Wzdychając cicho wyciągnęłam z torebki telefon. Miałam nadzieję, że przyjaciele również pamiętają o moich urodzinach. Nie pomyliłam się. Cherry zmieściła życzenia w czterech smsach. Liam, Harry i Zayn wysłali mi wiadomość multimedialną. Jedynie Niall sobie darował. Zabolało, ale po ostatnich wydarzeniach nie mogłam wymagać, by pamiętał o moich urodzinach. Zadzwoniłam do Caroline i odwołałam nasz wypad na plażę.

            Po dwudziestu minutach zatrzymaliśmy się na parkingu jednej z galerii handlowych. Byłam w niej przed dwoma tygodniami razem z dziewczynami. Większość sklepów była przeznaczona dla zamożnych mieszkańców Miami. Zmarszczyłam brwi. Louis zachował się jak przystało na prawdziwego gentlemana. Otworzył drzwi samochodu i podał mi dłoń. Ujęłam ją niepewnie. Nie lubiłam niespodzianek. Powinien o tym wiedzieć. Skierowaliśmy swoje kroki w stronę windy. Czekając na nią niecierpliwie przestępowałam z nogi na nogę. Lou uśmiechnął się uroczo, podchodząc do mnie. W jego oczach widziałam setki radosnych iskierek. Ujęłam jego twarz w dłonie.

- Tęskniłam – wyszeptałam w jego usta. Poczułam silne ramiona, które otoczyły moją talię. – Jesteś sensem mojego życia, wiesz?

- Kocham cię, Mel – końcem nosa przesunął po moim policzku. Stado motyli natychmiast się poderwało do lotu. – Przepraszam, że byłem taki głupi i uwierzyłem, że ty i Ethan…

            Nie chciałam tego dłużej słuchać. Wpiłam się zachłannie w jego usta. Nie spodziewał się tego, przez co o mały włos nie stracił równowagi. Cichy dźwięk oznajmił, że winda przyjechała. Niechętnie oderwałam się od Louisa, ścierając kciukiem resztki błyszczyka z jego warg. Wszyscy i tak wiedzieli, że Tomlinson jest mój.

            Zjechaliśmy na pierwsze piętro galerii. Lou przez krótką chwilę studiował w milczeniu rozkład pomieszczeń w poszukiwaniu tego jednego. Chciałam jakoś mu pomóc, ale poprosił mnie o jeszcze odrobinę cierpliwości. Po krótkiej chwili ruszyliśmy wzdłuż przeszklonej ściany, przez którą można było obserwować ocean. Byłam tak zapatrzona w ten przecudowny obrazek, że nawet nie zwróciłam uwagi na kilka dziewcząt. Louis otoczył mnie ramieniem i przyciągnął do siebie jeszcze bardziej. Wiedział, jak bardzo cierpiałam po ujawnieniu zdjęć. On również zareagował zdecydowanie za późno. Fanki One Direction przestały wierzyć w zapewnienia o prawdziwej, szaleńczej miłości. Doskonale wiedziałam, że nic już nie będzie takie, jak dawniej.

- Jesteśmy – z zamyślenia wyrwał mnie głos szatyna. Nieprzytomnym spojrzeniem ogarnęłam miejsce, w którym się znaleźliśmy. Sklep Swarovskiego. Zerknęłam na bransoletkę, którą dostałam przed wyjazdem do Miami. – Tutaj czeka twój prezent.

- Zaczynam się bać.

            Ekspedientka powitała nas ciepłym uśmiechem. Kiedy Louis się przedstawił, wyciągnęła spod lady granatowe, zamszowe pudełeczko. Zamarłam mając nadzieję, że moje przypuszczenia się nie potwierdzą. Lou podziękował ekspedientce, wziął pudełeczko i schował je do kieszeni swoich spodni.

- Mogę zobaczyć ten prezent? – Zapytałam drżącym głosem.

- Cierpliwości.

- Nienawidzę cię – mruknęłam, udając obrażoną.

- A ja wiem, że mnie kochasz – wyszeptał.

            Kolejnym przystankiem była luksusowa restauracja, o której wiele słyszałam już od Caroline. Duże pieniądze za małe jedzenie. Tutaj właśnie miałam zjeść urodzinowy obiad. Kelner zaprowadził nas do stolika umieszczonego w głębi sali. Nie dostaliśmy karty dań. Jak się okazało Louis już wcześniej zamówił miejscowe specjały. Na przystawkę chłodnik ze świeżych ogórków, a pierwszym daniem były polędwiczki w sobie musztardowym. Porcje może nie były duże, ale byłam najedzona.

- Teraz możesz zobaczyć swój prezent – Louis postawił przede mną pudełeczko w chwili, gdy kelner przyniósł dwie porcje ciasta czekoladowego. – Wierzę, że się spodoba.

            Powoli podniosłam wieko. Moim oczom ukazał się srebrny pierścionek w kształcie skrzydła. Wysadzane było małymi kryształkami, które mieniły się na wiele kolorów pod wpływem padającego na nie światła. Wyciągnęłam go drżącymi palcami. Na wewnętrznej stronie pierścionka zauważyłam inicjały moje i Louisa.

- Jest śliczny – wyszeptałam, umieszczając biżuterię na palcu. – Dziękuję.

- Chcę by to był symbol naszej miłości.

            Czułam, jak po moich policzkach spływają łzy szczęścia. Szybko je otarłam, by przypadkiem się nie rozmazać. Miałam wyglądać olśniewająco. Czarne zacieki od tuszu raczej by mi w tym nie pomogły. Uśmiechnęłam się szeroko, wstałam ze swojego miejsca i mocno przytuliłam Louisa.

- A obiecałem twojej mamie, że dzisiaj nie będziesz przeze mnie płakać – zaśmiał się cicho. – Nie dotrzymałem słowa.

- Myślę, że by zrozumiała – odpowiedziałam, siadając na kolanach Tomlinsona. W dalszym ciągu nie mogłam uwierzyć, że trafił mi się tak wspaniały chłopak. Wtuliłam się w niego. – Nie przetrwam bez ciebie, Lou. Jesteś moim powietrzem.

- Nie myśl teraz o tym – pogładził mnie po włosach. – Najbliższy miesiąc spędzimy razem. Oczywiście w bonusie ze mną jest pozostała czwórka wariatów, ale do tego pewnie zdążyłaś już przywyknąć.

- Zdecydowanie. Kocham ciebie i resztę One Direction.

- Mam być zazdrosny? – Zapytał Louis śmiertelnie poważnie. Posłałam mu najsłodszy z moich uśmiechów.

_______________________________________________________

Zadowoleni mam nadzieję :) Skoro już wielkimi krokami zbliżamy się do końca, to serdecznie zapraszam na Charming Type, gdzie pojawił się prolog nowego opowiadania. Liczę, że się spodoba. Przypominam również o krótkich historiach, które pojawiać się będą na Fałszywej Miłości.
Do następnej środy, Dziubki! :*